Tekst: Alfred Heeroma

Dat Copernikkel 10 jaar bestaat is meerdere malen op papier en online verteld. Maar hoe vertel je dat verhaal op een podium in de Parousia kerk? Vooral door dicht bij jezelf te blijven en dat deden de acteurs, veelal zelf betrokken bij Copernikkel. Dat dit meer dan geslaagd lukte, bleek bij de try-out van Hond van Boschveld afgelopen woensdag.

Copernikkel is een coöperatie van vele activiteiten. Die uitbeelden op een podium is voor een koor en band makkelijker dan voor een Fietswerkplaats of Klussendienst. Toch lukte dit heel goed en dat gold ook voor de NaaiMeetUp, Wereldkeuken en taalcursussen. Het verhaal moest wel aan elkaar worden verteld en daarvoor was gekozen voor een hond die met een boom sprak. Hierbij de verwondering over het verschijnsel mens, met hun emoties, hun liefde en hun manier van handelen. En dat is wat Copernikkel centraal stelt, de mens. Maar zonder de kracht van de buurt, zou Copernikkel er echter niet zijn.

Dat dit niet altijd past binnen bestaande regels, wordt duidelijk door drie inspecteurs die telkens hun stempel willen zetten op Copernikkel. Het wordt een strijd die uiteindelijk met behulp van het publiek gewonnen wordt, althans deze avond.

De avond begint ingetogen met muziek en koor, maar als een zwerfhond tegen een boom plast, dan ontstaat er een wonderlijk gesprek. De hond ergert zich dat hij door een mens in bad is gestopt, terwijl de boom begrip voor de mens bij de hond probeert brengen. Beiden zoeken een plek in Boschveld. De boom staat er al lang en heeft van alles gehoord en zien voorbijkomen. De zwerfhond zoekt naar voedsel en een plekje in de buurt. Dat loopt niet goed af als de hond door een aantal jongeren halfdood wordt getrapt. Dat het uiteindelijk een mens is die hem helpt en troost lijkt meer dan een symbolisch beeld te zijn.
Tussen de taferelen ziet het publiek medewerkers in pannen roeren, een langgerekt stuk stof over de catwalk, die de zaal in tweeën deelt, getrokken worden en deelnemers van de taallessen het publiek betrekken. Zelfs de jongeren die de hond half doodtrapten, krijgen een plek binnen Copernikkel.

Het spel wordt telkens verstoord door drie inspecteurs, die van alles op- en aan te merken hebben. Het loopt uiteindelijk goed af en de staande ovatie aan het eind is dan ook terecht.

Aan de productie werkten circa 80 mensen mee, veelal buurtbewoners, zowel op het podium als achter de schermen. Het verhaal en het spel over communicatie, de mens en de kracht van de buurt overstijgt het amateurniveau, ook al was er tijdens deze try-out plek voor enkele ‘foutjes’. Mag het, er was slechts 1 (generale) repetitie waarin alles samenkwam.